‘Je ziet dat ze trots zijn op wat ze doen’

Eugenie is al twintig jaar bode bij de gemeente Leusden. Dat er mensen met een verstandelijke beperkingen in het eet- werk café werken, vindt ze geweldig. ‘Het is belangrijk dat deze mensen iets kunnen doen waar ze waardering voor krijgen.’

Tijdens de nieuwjaarreceptie van de ambtenaren loopt Judith vaker met Eugenie mee met een schaal met bitterballen. Judith, die een verstandelijke beperking heeft, geniet daar van. En dat geldt ook voor Eugenie. ‘Ik geniet er van omdat zij het zo leuk vindt’ licht ze toe. ‘En omdat sommige mensen denken dat ze dat niet zou kunnen.’

Judith is een van de werknemers van het eet- werkcafé dat gevestigd is in Het Huis van Leusden. Het is een multifunctioneel gebouw met onder meer het gemeentehuis en zorgappartementen voor mensen met een verstandelijke beperking. Als ze werkt, eet Eugenie altijd in het eet- werkcafé, tevens de lunchplek voor de ambtenaren. Ze is een van de ambtenaren die goed contact heeft met de drie werknemers van het café, die allemaal een verstandelijke beperking hebben. Ze kennen haar bij naam en maken altijd even een praatje. ‘Even dat contact, dat vinden ze leuk.’

Eugenie, die oud- verpleegkundige is geweest, kende de doelgroep al vanuit haar vroegere werk. Ze vindt het geweldig dat ze in het gemeentehuis werken. ‘Deze mensen hebben een afstand tot de arbeidsmarkt. Het is belangrijk dat ze iets doen waar ze waardering voor krijgen. En ze kunnen zoveel meer dan veel mensen denken.’

Al doen de werknemers sommige dingen net even anders. Zo sneed Judith de randjes van de kaas af, die buiten het broodje hingen, omdat ze niks wilde verspillen. En als ze geen zin heeft om op te ruimen, verstopt ze zich soms met haar telefoon op het toilet. Theobald, die slecht hoort en moeilijk praat, kan zijn irritatie lastig uiten. Maar daar heeft hij iets op gevonden. Is hij boos of staat iets hem niet aan, dan zet hij gewoon zijn hoorapparaat uit zodat het er gewoon even niet meer is. Eugenie: ‘Zo doen ze ook lekker hun eigen ding. Ik houd daar wel van.’

Eugenie weet dat aanvankelijk niet alle ambtenaren blij waren met de nieuwe werknemers. Ze vermoedt dat ze bang waren dat er dingen mis zouden gaan. ‘Maar die weerstand is nu helemaal weg,’ zegt ze resoluut. De goede begeleiding die de werknemers nu van uitbater Demian en Jill, oud werkneemster in de gehandicaptenzorg, krijgen, is daar zeker debet aan, denkt ze. Bij eerdere uitbaters was die begeleiding er niet. En toen gingen er inderdaad dingen mis en zag ze de werknemers vaker met onzekere, sippe gezichten in het café staan.

Met de nieuwe begeleiding werd zelfs Eugenie verrast. De werknemers bleken meer te kunnen dan ook zij had gedacht. Want van Jill en Damian moet iedereen alle werkzaamheden doen. Zo wilde Theobald nooit achter de kassa maar met Jill ernaast deed hij het toch. ‘Ik had nooit gedacht dat dat mogelijk zou zijn’ zegt Eugenie. ‘En zo blijkt Judith best zelfstandig broodjes te kunnen smeren. Ik vind dat geweldig om te zien. Ze zitten lekker in hun vel. Ze lachen en ze stralen. Je ziet dat ze trots zijn op wat ze doen.’