Theo: ‘Ik werd thuisgebracht in een politiebusje’

Zagen, boren en schuren, Theo (58) gaat graag naar het houtatelier in Hart van Vathorst. Hij woont ook al vijf jaar met veel plezier in het pand. ‘Hier is leven in de brouwerij. Daar houd ik van.’

In de eerste week dat Theo in Hart van Vathorst woonde, was het meteen raak. Hij dacht: ik ga een stukje rijden in de rolstoel. ‘En nou, dat heb ik geweten’ vertelt hij terwijl hij in lachen uitbarst: ‘Ik werd thuisgebracht in een politiebusje!’ Dat was al een keer eerder gebeurd in Bosch en Duin, de locatie waar Theo voorheen woonde. ‘De accu van mijn rolstoel gaat heel snel leeg’ legt hij uit. ‘Eigenlijk moet je hem iedere dag opladen. Die keer heb ik een wijkbewoner aangesproken die de politie heeft gebeld. Tegenwoordig neem ik een telefoontje mee als ik naar buiten ga’ vervolgt hij. ‘Dan ben ik altijd te bereiken.’

Theo woont al sinds de oplevering in 2016 in Hart van Vathorst. Het complex is een unieke plek in de gelijknamige Amersfoortse wijk. Theo woont in een appartement voor mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Ook zijn er woningen voor mensen met verstandelijke beperkingen en ouderen met dementie. Daarnaast is er dagbesteding, een kerk, een kindercentrum en een restaurant in het pand gevestigd.

Het gesprek met Theo vindt plaats in het restaurant. Een aangename plek vol met planten, knusse zitjes en sfeervolle lampjes. Ook buurtbewoners weten de weg er naar toe te vinden. Bovendien worden er spullen verkocht, zoals kussens, sjaals en bewerkt hout die gemaakt zijn in één van de ateliers in huis.

Theo heeft het erg naar zijn zin in Hart van Vathorst. Hij houdt van gezelligheid en leven in de brouwerij. In Hart van Vathorst komt hij volop aan zijn trekken. Door de week gaat hij er naar de dagbesteding en op zondag (twee keer) naar de kerk. Bovendien shopt hij graag bij Kruidvat en de Albert Heijn. Makkelijk, want het winkelcentrum is om de hoek.

In de drie ateliers van de dagbesteding worden verschillende activiteiten verricht. Zoals kaarsen maken, tekenen, schilderen en hout bewerken. Theo doet alleen dat laatste. Zagen, boren en schuren, daar houdt hij van. Hij maakt onder meer (tapas)planken met teksten als ‘lekker hapje’ en ‘met liefde gemaakt’ erop. Een tijdje geleden was het ‘echt effe hard werken’, herinnert hij zich. Toen produceerde hij samen met zijn collega’s in opdracht van de gemeente Amersfoort vijfhonderd vogelhuisjes. Die waren nodig in de strijd tegen de processierups.

Gebrek aan gezelschap heeft Theo niet. Zijn vriendin Anneke, woont tegenover hem op de gang. Ze ontmoetten elkaar vijfentwintig jaar geleden op de dagbesteding in Zeist. Samenwonen of trouwen willen ze niet. Maar ze zoeken elkaar wel regelmatig op. Zo gaan ze op vrijdagmiddag altijd samen naar de paarden kijken die een eindje verderop in de wijk in een wei staan. Anneke is gek op paarden. Geldt dat ook voor Theo? Hij lacht even en grijnst: ‘Ik doe wel gewoon met haar mee.’